Reflectie op projectstage

Na 8 weken het project IRun2BFit ben ik er achter gekomen dat de planning en de realiteit niet helemaal met elkaar zijn overeen gekomen. Dit niet in een negatieve zin, ik heb het namelijk erg naar mijn zin gehad.
Het idee van onze hulp bij dit project was dat wij de looptrainingen op ons konden nemen en de docenten konden helpen bij de gym lessen. Als we nog tijd over hadden konden we een aantal lessen geven over onderwerpen van dit project, in overleg met de desbetreffende docent. 

Uiteindelijk is van de looptrainingen helaas weinig terecht gekomen. Naar ons idee hebben we er alles aan gedaan om dit te promoten en bekend te maken bij de leerlingen en docenten door te flyeren, benoemen in de lessen, twee keer een mail gestuurd en het op de facebookpagina gezet van 'IRun2BFit Linde College'. Dit mocht echter niet baten, waardoor wij hier weer vanaf hebben gezien. 
We hebben een aantal keer geholpen bij de gymlessen, wat leuk was om te doen, en waarbij we ook mee mochten doen. 
Maar het grootste gedeelte van de tijd zijn wij bezig geweest met het maken, voorbereiden en uitvoeren van lessen die wij hebben gegeven aan de leerlingen tijdens de leefstijllessen. We hebben veel feedback gekregen na de lessen, omdat we bij verschillende docenten aanwezig waren.
De docenten waren erg enthousiast, de leerstof sloot goed op de leerlingen aan en wat we vertelden was ook interessant. We zouden iets meer met verschillende stemgeluiden kunnen doen (minder monotoon), en/of iets luider kunnen praten. Daarbij hadden we soms wat meer op leerlingen in kunnen gaan waarom ze dat bepaalde dingen doen.
Het laatst genoemde puntje had ik niet verwacht. Naar mijn idee zijn we bij een aantal leerlingen wel dieper op de vragen in gegaan (‘hoe komt het dat je vanochtend niet hebt ontbeten?’), helemaal omdat dit tijdens onze opleiding pschomotorische therapie enorm van belang is. Maar ik zal dit meenemen naar de volgende stage.
Misschien heb ik niet overdreven doorgevraagd omdat ik de leerlingen niet voor het blok wilde zetten waar klasgenoten/vrienden bijzitten. Dit zou nog een verklaring kunnen zijn voor de feedback die we hierover hebben gekregen.

Ook heb ik goed kunnen oefenen met mijn doelstelling, namelijk 'leiding geven, stevig in mijn schoenen staan en vertrouwen in mijn eigen kunnen.’
Ik heb veel leiding moeten nemen tijdens het aanbieden van de stof en daarbij ook stevig in mijn schoenen moeten staan. Letterlijk en figuurlijk. Letterlijk omdat je voor de klas niet erbij moet staan als een zoutzak en je lichamelijk ook aan het presenteren bent. Figuurlijk omdat ik niet onzeker wil zijn in wat ik aanbied. Omdat we de lessen goed hadden voorbereid en ik zelf ook enthousiast was over de stof die ik aanbood aan de klas, had ik zelfvertrouwen in wat ik zei en hoe ik voor de groep leerlingen stond.
Voorbereiding is voor mij wel belangrijk om vertrouwen op de bouwen. Daarnaast zijn positieve ervaringen belangrijk voor het laten stijgen van mijn vertrouwen waardoor ik daarna ook weer meer risico’s durf te nemen, dus weer een stapje verder te gaan.

Het is voor mij dus goed dat dit project zo’n wending heeft gehad, en ik kijk hier positief op terug. Leuk dat de docenten ook zo enthousiast waren, en we de leerlingen op deze manier beter hebben leren kennen.

De samenwerking met stagegenoten Chantal en Ellen liep goed. Er was goede communicatie, en we konden bepaalde dingen die moesten gebeuren goed en eerlijk verdelen. Na ongeveer 4 weken is er een kleine confrontatie geweest waarin we irritaties naar elkaar hebben uitgesproken. Ik vond dit prettig omdat je onbewust merkt dat de sfeer verandert. Hierna is de sfeer weer opgeknapt en hebben we de laatste paar weken weer goed kunnen samenwerken.

Ook het uitspreken van bepaalde irritaties of dingen waar je tegen aanloopt kan lastig zijn, en het feit dat er wel de ruimte tussen ons drieën was om dit te bespreken was fijn. Door de opleiding PMT, die we alle drie volgen, leer je makkelijker over dit soort onderwerpen te praten en de ander de ruimte te geven zijn/haar verhaal te doen en hier op in te springen zonder over iemand heen te lopen. Zo voelt iemand zich gehoord en begrepen en kom je een stuk verder dan je mening aan iemand op te dringen.